I see stupid people

11/2006 (το κείμενο δημοσιεύτηκε και στη στήλη επιστολών του περιοδικού UltraSupport, τεύχος Δεκεμβρίου 2006)
Για μία ακόμη φορά γινόμαστε μάρτυρες του γνωστού θεάτρου του παραλόγου που εκτυλίσσεται στις τηλεοπτικές σκηνές με πρωταγωνιστές διάφορους μαϊντανούς – δημοσιογράφους – ερευνητές – αναλυτές που παρουσιάζονται ως ειδικοί στο θέμα της βίας που διώχνει τον κόσμο από τα γήπεδα. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί μπορούν να πείσουν μόνο την κυρία Τούλα από το όμορφο Λιανοκλάδι που έχει τόση σχέση με το ποδόσφαιρο όση έχει ο Χριστόδουλος με τους Rolling Stones. Για τους λίγους που έχουν συχνή επαφή με τα γήπεδα οι “ειδικοί” των καναλιών θυμίζουν κομπάρσους σε επιθεώρηση στο Δελφινάριο όμως, όσο οι κυρίες Τούλες θα καθορίζουν τα νούμερα της AGB και το τηλεοπτικό προϊόν θα πουλάει, οι κάθε λογής άσχετοι θα συνεχίζουν να μας ζαλίζουν αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά. Η γνωστή καραμέλα των “αλητών” οπαδών που τα σπάνε και δεν αφήνουν τις οικογένειες να πάνε στο γήπεδο. Δεν είναι τυχαίο ότι σε παιχνίδια μικρών ομάδων και χωρίς φιλοξενούμενους οπαδούς με μηδενική κυριολεκτικά πιθανότητα επεισοδίων, τα γήπεδα είναι γεμάτα οικογένειες και για να βρεις εισιτήριο πρέπει να κάνεις κράτηση μήνες πριν. Χμμμ, εντάξει, δεν είναι ακριβώς έτσι αλλά τι σημασία έχει? Αυτά είναι λεπτομέρειες. Το θέμα είναι να απομακρυνθούν αυτοί οι περίεργοι που ακολουθούν τις ομάδες τους παντού, που χοροπηδάνε σαν πιθηκοι στις κερκίδες, αυτοί τέλος πάντων που ευθύνονται για ό,τι δεινό υποφέρει αυτή η κατά τ’ άλλα υποδειγματική χώρα. Η λύση βρέθηκε εύκολα: να κοπούν οι μετακινήσεις οπαδών ή ακόμα καλύτερα να κοπούν οι οπαδοί. Το πάνελ συμφωνεί, ο παρουσιαστής δείχνει ικανοποιημένος, η εκπομπή “Το μαχαίρι στο κόκκαλο” τελειώνει. Η κυρία Τούλα σβήνει την τηλεόραση και πηγαίνει για τον μεσημεριανό της ύπνο εφησυχασμένη που το πρόβλημα των χούλιγκανς επιτέλους λύθηκε. Στην αυγή του 2007 μ.Χ. δεν υπάρχουν μετακινήσεις, δεν υπάρχουν φιλοξενούμενοι, δεν υπάρχουν οργανωμένοι και όλα μοιάζουν ρόδινα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το παιχνίδι Καλαμαριάς-Εργοτέλη. Οι κερκίδες είναι κατάμεστες από οικογένειες που έχουν έρθει να απολαύσουν μαγικές ποδοσφαιρικές ενέργειες από τα αστέρια των δύο ομάδων. Μια αληθινή γιορτή, μια πανδαισία θεάματος. Την ιδανική αυτή εικόνα έρχεται να χαλάσει κάποιο ενοχλητικό κουδούνισμα που διακόπτει τον ύπνο της κυρίας Τούλας . Εϊναι η αφύπνηση που είχε βάλει για να μην ξεχάσει να δει το αγαπημένο της τηλεπαιχνίδι. Η κυρία Τούλα στήνεται μπροστά από την τηλεόραση. Το τηλεπαιχνίδι αρχίζει. Την ίδια στιγμή, σε μια άλλη άκρη της Ελλάδας, στο γήπεδο της Καλαμαριάς οι ομάδες προσέρχονται για το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα της τοπικής ομάδας με τον Εργοτέλη. Οι συνολικά 69 ηρωικοί φίλαθλοι (ανάμεσά τους και δύο οικογένειες -yes!! ο στόχος επετεύχθη!) που παραβρίσκονται στο γήπεδο ξεφυσούν προβληματισμένοι για το πως θα αντέξουν άλλα σαρανταπέντε βασανιστικά λεπτά ποδοσφαιρικού μαρτυρίου. Ο διαιτητής σφυρίζει την έναρξη του δεύτερου μέρους και ο ήχος της σφυρίχτρας αντηχεί στις άδειες κερκίδες του σύγχρονου νέου γηπέδου της Καλαμαριάς. Η κυρία Τούλα με κομμένη την ανάσα περιμένει να δει αν πίσω από την κουρτίνα 2 βρίσκεται ο Ζονκ ή ένα ταξίδι για δύο άτομα στη Βιέννη. Σε κάποιο άλλο κανάλι ο παρουσιαστής διαφημίζει την βραδυνή του εκπομπή “Ποδόσφαιρο Ώρα Μηδέν” στην οποία θα συζητηθεί το πρόβλημα των άδειων κερκίδων στα γήπεδα. Αποψινοί καλεσμένοι θα είναι ο Αλέξης Κούγιας, ο Στέλιος Διονυσίου και ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Στην υγειά μας!

Εγώ δεν πάω Μέγαρο

22/09/05
Ακούω και διαβάζω συνέχεια ότι οι οπαδοί πρέπει να διδάσκουν ήθος και να διαφημίζουν τον πολιτισμό. Συγγνώμη αλλά από πότε τα γήπεδα αντικατέστησαν τα μέγαρα, τα μουσεία και τις γκαλερί ως τόπους έκφρασης και προβολής πολιτισμού και από πότε οι οπαδοί ανέλαβαν το βαρύ έργο της διδασκαλίας ήθους? Γιατί αποκλειστικά οι οπαδοί να είναι υποχρεωμένοι να προάγουν τον πολιτισμό ή μάλλον γιατί να κατηγορούνται αποκλειστικά αυτοί όταν δεν το πράττουν? Γιατί δεν κατηγορούνται και οι εφημερίδες, τα κανάλια, οι χειμερινοί κολυμβητές κλπ? Κύριοι, τον πολιτισμό μην τον αναζητάτε στο γήπεδο. Αφήστε μας ήσυχους να δούμε το ματσάκι, να κάνουμε βαβούρα και άμα λάχει να πετάξουμε και κάνα τρανζίστορ στο Δημόπουλο ή στον πούστη το διαιτητή που σίγουρα είναι στημένος από τους αντιπάλους. Το γήπεδο μας αρέσει ΚΑΙ γι’ αυτό. Αλλιώς θα στεκόμασταν και εμείς στην ουρά έξω από το μέγαρο. Α, και συγγνώμη που δεν απλώνω το χέρι για χειραψία. Δεν είναι ότι δεν έχω ήθος ή δεν είμαι πολιτισμένος, αλλά να μωρέ, διάβαζα τον “Φίλαθλο” πριν και έχουν μαυρίσει τα δάχτυλά μου απο τη μελάνη.

Πάμε όλοι (οι εξοδούχοι) μαζί σε μια παραλία

Ναι! Εξοδούχοι! Επιτέλους! Κάθε φορά που έχουν έξοδο οι φαντάροι σκέφτονται “σήμερα πρέπει επιτέλους να κάνουμε κάποιο κονέ. Θα την πέφτουμε σε όποια γκόμενα βρίσκουμε! Δεν θα πάμε να καθήσουμε με τους άλλους για να μην φαινόμαστε ότι είμαστε φαντάροι. Θα πάμε σε άλλη καφετέρια μόνοι μας. Το πολύ τρία άτομα. Κι αν έρθουν άλλοι δικοί μας εκεί που καθόμαστε θα τους διώχνουμε με τρόπο”. Δυστυχώς όμως το αποτέλεσμα είναι πάντα αυτό: “Επ, τι έγινε παιδιά, καλά? Εξοδούχοι κι εσείς ε? (ωχ, την κάτσαμε!) Καλά, μην σας καθυστερούμε, πάτε τη βόλτα σας. (φύγετε ρε μαλάκες, θα καρφωθούμε!). Εμείς την πατήσαμε και καθήσαμε εδώ. Στην παρακάτω καφετέρια που κάθησαν οι άλλοι είναι τίγκα στις γκόμενες λέει! (άντε τον πούλο, πάτε στην άλλη καφετέρια με τους άλλους). Α, θα πάτε αργότερα εκεί? Καλά, αν είναι τα λέμε εκεί πιο μετά που θα έρθουμε κι εμείς. (πάρτε τον πούλο τώρα από εδώ και βλέπουμε). Λέτε να καθήσετε κι εσείς εδώ? Δεν παίζει τίποτα πάντως τόση ώρα. Αφού κι εμείς έτοιμοι να φύγουμε ήμασταν τώρα. (άντε ρε, τον πούλο λέμε!). Θα καθήσετε εδώ τελικά ε? ΟΚ, όπως θέλετε. Να! Παίζει ένα τραπέζι άδειο στην απέναντι μεριά του μαγαζιού, πάτε να το προλάβετε μην το πιάσουν άλλοι! (ξεκουμπιστήτε ρε!). Τι? Α, υπάρχει και άδειο τραπέζι δίπλα στο δικό μας? Πως δεν το πρόσεξα! Σόρρυ ρε παιδιά, δεν το έκανα επίτηδες, αλλοίμονο, σειρούλες είμαστε! (που είναι η ξιφολόγχη ρε τώρα που την χρειάζομαι πραγματικά?)

*Με το παραπάνω κείμενο κλείνει ο κύκλος των σημειώσεών μου κατά τη θητεία μου στο στρατό.

Η κλήση σας για έξοδο επαναπροωθείται

Άλλη μια ήττα για κάθε φαντάρο που υπηρετεί σε συνοριακό φυλάκιο του Έβρου είναι την ημέρα που έχει έξοδο να είναι βραδιά επαναπροώθησης. Μεγάλη πίκρα να βλέπεις την έξοδό σου να πάει περίπατο στο ποτάμι. Και ακόμα χειρότερα να είσαι και εσύ ο ίδιος στο ποτάμι και να σου έχουν τελειώσει οι καβάτζες (βλέπε κουνουπέλαιο*). Η μάχη με τα κουνούπια γίνεται άνιση και το μόνο που σε ανησυχεί είναι αν τα αποθέματα της αντοχής σου θα κρατήσουν ή θα εξαντληθούν νωρίτερα από τις “250 και σήμερα” που απομένουν.

*Κουνουπέλαιο: στρατιωτικό εντομοαπωθητικό υγρό (στον Έβρο απαραίτητο όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας). Η δράση του είναι 2 σε 1: απωθεί κουνούπια και ανθρώπους το ίδιο αποτελεσματικά!

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε, να πάμε κατευθείαν για φρουρά

Η μέρα φεύγει, ο ΑΥΔΜ έρχεται. Μαζί με τη μέρα φεύγει και ο λοχαγός, και μαζί με τον ΑΥΔΜ έρχεται και ο Johnny Walker. Κι όταν είναι Σάββατο προς Κυριακή που πάντα επικρατεί μια γενικότερη χαλάρωση τότε γίνεται πάρτυ. Οι παλιοί ξεδίνουν πίνοντας, μεθώντας, ξερνώντας και φωνάζοντας συνεχώς “λελέ” και οι νέοι χωρίς να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο event “Εμετός το Σαββατόβραδο” απλά εκτελούν εντολές: “άνοιξε και το άλλο μπουκάλι”, “πετάξου φέρε πάγο”, “πήγαινε κάνε το νούμερό μου και θα σου δώσω να πιεις κι εσύ ένα ποτό”, “τι? δεν θες ποτό? καλα, πήγαινε κάνε το νούμερό μου”.

Δυόμιση κι εγώ περιμένω (να μ’ αλλάξουν)

Το χειρότερο μαρτύριο. Να έχει τελειώσει η σκοπιά σου και να μην έρχονται να σ’ αλλάξουν. Και αν είναι μέρα δεν πειράζει και τόσο γιατί πάλι κάπου αλλού θα σε χώνανε, αν όμως είναι νύχτα τότε κάθε παραπάνω λεπτό που περνάει το χάνεις από τον ύπνο σου που για έναν φαντάρο είναι το πιο σημαντικό πράγμα μετά το απολυόχαρτο. Δεκανέααααααα αντικατέστησοοοοοον!

Φίλε έλα τώρα που πεινάω

Ευτυχώς κάποια στιγμή μερικοί βγαίνουν εξοδούχοι και αναλαμβάνουν κατά την επιστροφή να φέρουν στους άλλους κανονικό φαγητό (λέγε με πιτόγυρο). Όσο νυχτώνει η πείνα μεγαλώνει και τα τηλέφωνα στους εξοδούχους γίνονται όλο και πιο πιεστικά. Οι διάλογοι δεν διαφέρουν από αυτούς μεταξύ εμπόρων ναρκωτικών και πρεζάκηδων. “Τι ώρα θα είσαι εδώ?”, “τα έχεις πάρει στα χέρια σου?”, “φέρε μου άλλο ένα και θα στα δώσω αύριο τα λεφτά”, “έρχεσαι, στο δρόμο είσαι?” κλπ.

Ο Νηστικός Δείπνος

Ο μάγειρας του φυλακίου είναι σειρά απολύσεως και τους τελευταίους μήνες τα έχει γράψει όλα στα παλιά του τα άρβυλα. Όσο λιγοστεύουν οι μέρες μέχρι να απολυθεί τόσο λιγοστεύει και η διάθεση του για να μαγειρέψει. Τα φαγητά θυμίζουν να έχουν γίνει σύμφωνα με κάποιο εντατικό πρόγραμμα αδυνατίσματος επιπέδου “Πως να χάσετε 120 κιλά σε πέντε μέρες και πως να διατηρηθείτε σε αυτά για τις επόμενες πενήντα”.

Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια (βαράω σκοπιές)

Και ενώ όλα πάνε καλά και ο καιρός περνάει, φεύγουν κάποιοι αδειούχοι, βγαίνουν ελεύθεροι υπηρεσίας κάποιοι άλλοι, παίρνουν και μερικά άτομα στο τάγμα και στο φυλάκιο μένουν τρεις κι ο κούκος. Για να αναπληρωθουν τα κενά οι φαντάροι αναγκάζονται να κάνουν καθημερινά δύο και τρεις υπηρεσίες και ξαφνικά κάποιοι στίχοι του Τερλέγκα αποκτούν ιδιαίτερο νόημα: Σκοπιά διπλή φυλάς εκείνη (την άδεια) να θυμάσαι, χαράζει μα εσύ ακόμα δεν κοιμάσαι.

e-θικόν ακμαιότατον!

Το μόνο παρήγορο στον Έβρο είναι ότι υπάρχουν μερικά internet-cafe και έτσι μπορείς να πάρεις μερικές τζούρες πολιτισμού σκοτώνοντας την ώρα σου με εποικοδομητικό τρόπο. Με το πάτημα ελάχιστων πλήκτρων η οθόνη γεμίζει βυζιά, κώλους, μπούτια και άλλες περιοχές της γυναικείας ανατομίας που στέλνουν στα ύψη το ηθικό και τη λίμπιντο κάθε στρατιώτη.

Bράσε Ρίζια

Φαντάρος στο χωριό Ρίζια Έβρου. Νέοι δεν κυκλοφορούν διότι είτε έφυγαν για να σπουδάσουν είτε έγιναν ΕΠΟΠ. Γυναίκες δεν κυκλοφορούν επειδή είναι όλη τη μέρα στο σπίτι και ασχολούνται με τα οικιακά. Μόνο άντρες κυκλοφορούν (στρατιωτικοί, κυνηγοί και ψαράδες) και όλοι τους όμως ντύνονται με έναν και μοναδικό τρόπο: παραλλαγή! Ό,τι χειρότερο για τον απλό φαντάρο που βγαίνει βόλτα για δει το μάτι του κι άλλα χρώματα εκτός από το χακί που αντικρίζει καθημερινά. Εικοσιεννέα κατασκευαστές πλυντηρίων συμφωνούν ότι οι κατάσταση στη Λωρίδα της Γκάτζας δεν παλεύεται.

Είμαι ερωτευμένος με μια 16άρα. Κι άλλη μία. Κι άλλη μία.

Εκτός από το γνωστό πλήκτρο, “escape” λέγεται και ένα μπαράκι στην Ορεστιάδα. Στις 22.00 κάθε βράδυ, την ώρα που οι φαντάροι επιστρέφουν στα στρατόπεδα, πλήθος πιπινιών συγκεντρώνεται εκεί για να πιει το ποτό του μακριά από ενοχλητικά βλέμματα. Απίστευτες λολίτες για όλα τα γούστα, προκλητικά ντυμένες, πρόωρα αναπτυγμένες και αμφίβολα παρθένες κυκλοφορούν και κολάζουν τους πάντες και τα πάντα. Για τα κοάλα δεν ξέρω.

H μοναξιά του κτηνοβάτη

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες ένας άνθρωπος να συνουσιασθεί με κάποιο ζώο. Έπρεπε να βρεθώ στον Έβρο για να μου λυθεί η απορία. Τόση ξεραΐλα, τόση νέκρα, τόσο πολύ τίποτα δεν έχω συναντήσει ξανά. Περισσότερες πιθανότητες έχεις να συναντήσεις στο δρόμο εξωγήινο παρά άνθρωπο. Γι’ αυτό και ο γκάτζος αγρότης όταν τον πιάνουν οι ορμές του δεν έχει πολλές επιλογές. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο στάβλο.

Το προσκλητήριο για αναφορά μου έπεσε από τα χέρια μου

Αναφορά πριν το πρωινό, αναφορά μετά το πρωινό, αναφορά πριν την πρωινή εκπαίδευση, αναφορά μετά την πρωινή εκπαίδευση, αναφορά πριν το μεσημεριανό, αναφορά μετά, αναφορα πριν και μετά την απογευματινή εκπαίδευση, αναφορά πριν και μετά το γεύμα, αναφορά πριν το σιωπητήριο κλπ. Στο κέντρο νεοσυλλέκτων υπάρχει προσκλητήριο για αναφορά πριν και μετά από κάθε δραστηριότητα. Οποιαδήποτε απουσία από κάποια αναφορά θεωρείται αδικαιολόγητη αφού το κάλεσμα γίνεται με ήχους τρομπετών μέσα από μεγάφωνα και με έξαλλους ανθυπολοχαγούς να μπαίνουν στους θαλάμους και να φωνάζουν “όλοι έξω για αναφορά τώρα! Όχι τώρα! ΤΩΡΑ!!!”. Ως εκ τούτου, σε περίπτωση απουσίας, δικαιολογίες του στυλ “δεν αντιλήφθηκα τίποτα” δεν είναι δυνατό να ληφθούν σοβαρά υπόψη και σου εξασφαλίζουν μια θέση στους αναφερόμενους. Σώπα, σε λίγο θα σημάνουν οι καμπάνες.
-Έχω να αναφέρω κύριε λοχαγέ, δύναμη 32, παρόντες 31, απών ένας!
-Που είναι αυτός?
-Τον πήραν φαντάρο!

Νύστα ξελογιάστρα

Με εξαίρεση τη στιγμή που ετοιμάζεσαι να βγεις ως εξοδούχος, όλες τις άλλες ώρες στο στρατό σε απασχολεί μόνο ένα πράγμα: να την πέσεις για ύπνο! Κυρίως προς αναπλήρωση του ελλιπούς βραδυνού ύπνου αλλά και επειδή πολύ απλά “ο ύπνος μειώνει τη θητεία”! Αργά ή γρήγορα βέβαια καταλαβαίνεις ότι μετά το πρωινό εγερτήριο στις 6.00 δεν ξαναβλέπεις το κρεβάτι σου πριν το βραδυνό σιωπητήριο στις 22.30! Έτσι ψάχνεις εναλλακτικούς τόπους και τρόπους για να κοιμηθείς που ποτέ πριν δεν σου είχαν περάσει από το μυαλό: στη σκοπιά καθιστός πάνω στην τελαμόνα, στη σκοπιά καθιστός πάνω στο κράνος, στη σκοπιά όρθιος στηριζόμενος στην κάννη του όπλου, στη σκοπιά όρθιος ακουμπώντας στον τοίχο, στη σκοπιά όρθιος χωρίς να ακουμπάς πουθενά κλπ. Πάλι καλά δηλαδή που έχουμε σκοπιά και σαπίζουμε στον ύπνο αλλιώς δεν θα την παλεύαμε με τίποτα. Μαμά, μπαμπά, όσο φιλάω τα σύνορα μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι. Το ίδιο κάνω κι εγώ.

Ο βασιλιάς της σκόνης

H μετακίνηση με στρατιωτικό όχημα -δηλαδή στο πήγμα αυτού- είναι μια πολύ …θολή εμπειρία. Λίγα λεπτά διαδρομής αρκούν για να κατακαθήσει στο κορμί σου τόση σκόνη ώστε κάθε πιτσιρικάς που σε βλέπει να μπαίνει στον πειρασμό να απλώσει το δάχτυλό του και να γράψει πάνω σου “θέλω πλύσιμο”!

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ανατ. Θράκη να εύχεσαι να έχεις Autan μαζί σου.

Ο δρόμος θα είναι μακρύς ούτως ή άλλως!

Φτάνοντας με μετάθεση στον Έβρο ανακαλύπτεις ότι βρίσκεσαι περικυκλωμένος από χιλιάδες είδη κουνουπιών. Δεν υπάρχει όμως λόγος να πανικοβάλλεσαι. Έτσι κι αλλιώς θα παραμείνεις εκεί αρκετούς μήνες ώστε να προλάβουν να σε τσιμπήσουν όλα! Τα τοπία μοιάζουν με εικόνες από κόμικ με τον Λούκι Λουκ (στην Άγρια Φύση)! Άδειοι δρόμοι, χωριά φαντάσματα. Το μόνο που λείπει είναι μια πινακίδα με την επιγραφή “Ξένε, εδώ είναι Γκατζολία. Εδώ τα κουνούπια δεν σε τσιμπάνε. Σε κόβουν κομμάτια και σε τρώνε στη φωλιά τους”.

Sony

30/11/03
Άλλη μία από αυτές τις ώρες που δεν μπορείς να περιγράψεις τι ακριβώς σου συμβαίνει. Με δυσκολία γράφεις αυτές τις αράδες. Θα προτιμούσες να αρπάξεις το πληκτρολόγιο και να το χτυπήσεις με δύναμη πάνω στο μόνιτορ. Έτσι κι αλλιώς σκοπεύεις να πάρεις νέο υπολογιστή. Γιατί όμως να σπάσεις την οθόνη που την έχεις χρυσοπληρώσει (Sony γαρ) και να πρέπει να ξοδέψεις άλλο ένα κάρο χρήματα για να αγοράσεις άλλη? Με τα μισά από όσα θα έδινες για μια καινούρια οθόνη, ο πρώτος τυχαίος περαστικός θα προσφερόταν ευχαρίστως να δεχτεί το πληκτρολόγιο στο κεφάλι του. Εδώ που τα λέμε δεν χρειάζεται να πληρώσεις. Μπορείς άνετα να βγεις έξω και να κοπανήσεις (αν και το “πυροβολήσεις” σου ακούγεται σαφώς καλύτερο) όποιον μαλάκα γουστάρεις. Χμμμ… Κάπου εδώ αρχίζουν να περνάνε από το μυαλό σου σκέψεις που δεν θα ήθελες να βρίσκονται εκεί και η τύχη όσων βαδίζουν αυτή τη στιγμή στην Αλεξάνδρας κρίνεται εξαιρετικά αμφίβολη…

Ιστορίες για αρκούδες

08/03/03
Εκεί που όλα δείχνουν να πάνε καλά και έχεις προετοιμαστεί επαρκώς… Εκεί που ξυπνάς με τις καλύτερες των διαθέσεων και ξεκινάς για το ΕΜΠ στις 8.00 το πρωί και ο καθαρός ουρανός σε κάνει να σκεφτείς ότι “η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται”… Εκεί που πιάνεις θέση πίσω πίσω γωνία στο αμφιθέατρο 107 και τοποθετείς τα σκονάκια σε στρατηγικά σημεία… Εκεί που είσαι σίγουρος για την επιτυχία την ώρα που ο καθηγητής μοιράζει τα θέματα και περιμένεις με αγωνία να τα πάρεις κι εσύ… Εκεί ακριβώς εσύ παίρνεις τα θέματα και η ψυχολογία σου την κάτω βόλτα. Σώματα, σωματίδια, διανύσματα, ροπές, ορμές και στροφορμές σου επιτίθενται από όλες τις μεριές. Την γλιτώνεις με λίγα στραμπουλήγματα και ελαφρές εκδορές. Τώρα όμως έρχεται η πιο δύσκολη δοκιμασία. Η άσκηση με τα ρευστά. Δεν μασάς. Δεκατρία εξάμηνα στο ΕΜΠ είναι αρκετά για να μπορείς να ανταπεξέρχεσαι στις μεγαλύτερες δυσκολίες. Με χάρη που θα ζήλευε και ακροβάτης του τσίρκου Μεντράνο, γράφεις στα @@ σου την γωνιακή επιτάχυνση των σωματιδίων του νερού που στροβιλίζονται από κάτω σου και περνάς πάνω από το φράγμα του σχήματος της άσκησης, γλιτώνοντας από βέβαιο πνιγμό. Ακόμα δεν έχεις συνέλθει καλά καλά από τη Φυσική Ι και ήδη ξανανεβαίνεις τα σκαλοπάτια του ιστορικού κτιρίου Γκίνη κατευθυνόμενος και πάλι προς το αμφιθέατρο 107. Στον ίδιο μέρος που πριν λίγη ώρα έιχες ζήσει έναν εφιάλτη. Ένα κακό προαίσθημα σε κάνει να φοβάσαι ότι τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Και δυστυχώς οι φόβοι σου επαληθεύονται. Τα χειρότερα (μερικοί τα λένε και θέματα) μόλις κάνουν την εμφάνισή τους. Τα κοιτάς ξανά και ξανά αλλά δεν σου μοιάζουν για θέματα Αντισεισμικής. “Μήπως έχω μπει σε λάθος αίθουσα και εδώ γράφουν Στατική ΙV?”, σκέφτεσαι. Η παρουσία όμως του κ. Σπυράκου επιβεβαιώνει αυτό που δεν θες να πιστέψεις. Στο μυαλό σου παίζουν διάφορα πιθανά σενάρια. Χαλαρώνεις και αναλογίζεσαι αν όλα αυτά είναι μια φάρσα. Του Φερεντίνου ίσως! Μα ναι, πως δεν το κατάλαβες από την αρχή? Και ο τύπος στην έδρα που είναι φτυστός ο κ. Σπυράκος, δεν είναι κ. ο Σπυράκος. Είναι ο Φερεντίνος μεταμφιεσμένος! Απόκριες έχουμε αλλωστε… Σηκώνεσαι από το θρανίο και με χαβαλέ ύφος φωνάζεις στον “Σπυράκο”: “Έλα, Φερεντίνο, σε κατάλαβα!!”. “Καθήστε στη θέση σας κύριε. Η εξέταση έχει αρχίσει”, έρχεται η απάντηση για να σε κατακεραυνώσει. Και τότε, λίγο πριν το τέλος του κόσμου, μια φωνή από μέσα σου σου υπενθυμίζει ότι “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”. Γυρνάς και ρωτάς τον διπλανό “Συγγνώμη φίλε, τί μάθημα γράφουν εδώ? Στατική ΙV μήπως?”. Ο διπλανός σε κοιτάει με την ίδια απορία που θα κοιτούσε και ένα σμήνος ούφο να προσγειώνονται έξω από τη βιβλιοθήκη των Αρχιτεκτόνων και απαντά “αντισεισμική γράφουμε ρε φίλε”. Αυτό ήταν. Το άμέσως επόμενο δευτερόλεπτο βρίσκεσαι πάνω σε τετραόροφο κτίριο βάρους 3000 ΚΝ και 40% υπεραντοχή, το οποίο είναι κτισμένο πάνω σε γέφυρα με ιδιοπερίοδο Τ=0,37, τρεις ιδιομορφές και 4 υποστηλώματα διαστάσεων 0,3×0,6. Ξαφνικά γίνεται σεισμός και ο όροφός σου αποκτά μέγιστη επιτάχυνση PSA=0,43g. Καταβάλεις υπεράνθρωπες προσπάθειες να κρατηθείς όρθιος. Δεν τα καταφέρνεις. Προσπαθείς να σωθείς εφαρμόζοντας την απλή φασματική μέθοδο, χωρίς επιτυχία. Ολισθαίνεις και σωριάζεσαι στο πάτωμα. Κάνεις τον ανάποδο σταυρό σου και εύχεσαι το κτίριο να συμπεριφερθεί ελαστοπλαστικά με συντελεστή q=1,00. Μάταια. Η “ροπή διαρροής” κτυπά ευγενικά την πόρτα των υποστηλωμάτων και αυτά απαντούν “Περάστε”. Τα πάντα καταρρέουν μέσα σε σύννεφα σκόνης. Έχεις δύο επιλογές. Ή αφήνεις να παρασυρθείς και να γνωρίσεις όλες τις ιδιότητες του οπλισμένου σκυροδέματος την ώρα που σε καταπλακώνει ή σηκώνεσαι, παραδίδεις την κόλα σου και φεύγεις από το αμφιθέατρο πριν να είναι πολύ αργά. Φυσικά επιλέγεις το δεύτερο. Καθώς περνάς την πόρτα της εξόδου αισθάνεσαι άλλος άνθρωπος. “Τι κοινό έχουν οι πολικές αρκούδες με τα γραπτά μου σε αυτήν την εξεταστική?”, ρωτάς τον εαυτό σου. Και εκείνος, σκασμένος στα γέλια, σου απαντά: Χρώμα!

Η ΛΕ-ΠΑνάσταση του Ελληνικού Ποδοσφαίρου

12/01/2001
Αμέσως μετά τα επεισόδια στη Ν. Φιλαδέλφεια τα κανάλια άρχισαν τις αναλύσεις για το ποιοι προκάλεσαν τα έκτροπα, ποιοι κρύβονται πίσω απο αυτούς που τα προκάλεσαν, ποιοι αδικήθηκαν, ποιοί ευνοήθηκαν και τι πρέπει επιτέλους να γίνει για να σταματήσει αυτή η κατάσταση. Ως προσκεκλημένοι επιλέχτηκαν άνθρωποι έμπειροι στα θέματα του ποδοσφαίρου, οι πλέον αρμόδιοι να τοποθετηθούν πάνω σ’αυτά και να προτείνουν λύσεις. Αυτοί που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι και κάθονται με κομμένη ανάσα μπροστά από την τηλεόραση όταν μεταδίδεται ποδοσφαιρικός αγώνας. Αυτοί που βγαίνουν πρώτοι να πανηγυρίσουν στην Ομόνοια μετά από νίκη της ομάδας τους, ενώ κάνουν μέρες να συνέλθουν μετά από ήττα. Αυτοί για τους οποίους το ποδόσφαιρο αποτελεί λόγο ύπαρξης. Δεν είναι άλλοι από τους κυρίους Τσιβιλίκα, Αλκαίο, Τριαντάφυλλο, Λε-Πα, αλλά και τις κυρίες Σαμπρίνα, Σαμίου, Σαρρή. Τα λεγόμενά τους προκάλεσαν πάταγο και κατάφεραν καίριο πλήγμα στα θεμέλια της παράγκας. Όλοι τους μίλησαν έξω από τα δόντια και βάλανε το μαχαίρι βαθειά στο κόκκαλο. Προσεγγίζοντας το πρόβλημα απ’ όλες τις πλευρές, εντόπισαν τις αιτίες, επέρριψαν τις ευθύνες όπου έπρεπε και πρότειναν ριζοσπαστικές λύσεις με τις οποίες το ελληνικό ποδόσφαιρο θα αναστηθεί και θα αποκαταστήσει το όνομα του στις συνειδήσεις των ανθρώπων που ασχολούνται με το άθλημα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Όλους μας θα πρέπει να μας διακατέχουν αισθήματα δέους και αιώνιας ευγνωμοσύνης απέναντι στους παραπάνω αφού χωρίς τη βοήθειά τους τα λαμόγια θα λυμαίνονταν ακόμα τον χώρο. Το δίκαιο νίκησε. Οι υποκριτές για άλλη μια φορά κατατροπώθηκαν. Το ελληνικό ποδόσφαιρο γύρισε σελίδα και τώρα πια το μέλλον του διαφαίνεται λαμπρό. Η Ελλάδα πρέπει να αισθάνεται πολύ τυχερή που έχει στις τάξεις της τέτοιους ειδικούς και μοναδικούς στο είδος τους ανθρώπους, έτοιμους να δώσουν λύση σε προβλήματα που στα μάτια των κοινών θνητών φαντάζουν άλυτα.

Update 04/07/2004: Μόλις τριάμιση χρόνια μετά τη σύνταξη του παραπάνω κειμένου η Ελλάδα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο. Επειδή δεν θέλω να δεχθώ ότι υπάρχει θεός και σπάει πλάκα μαζί μας, απλά υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο των Τσιβιλίκα, Αλκαίου, Τριαντάφυλλου, Λε-Πα, Σαμπρίνας, Σαμίου και Σαρρή και ζητώ ταπεινά συγγνώμη για το ειρωνικό ύφος που τόλμησα να χρησιμoποιήσω αμφισβητώντας τις γνώσεις τους γύρω από το συγκεκριμένο άθλημα.